Misschien heb je het zelf al ondervonden: werk sluit armoede niet meer uit. In Europa loopt bijna één op de tien werknemers het risico in armoede te vervallen. Dit betekent dat ze deel uitmaken van een huishouden met een jaarlijks beschikbaar inkomen van minder dan zestig procent van het mediaan inkomen in hun land. Dit risico is groter onder zelfstandigen, werknemers die parttime werken en personen met een tijdelijk arbeidscontract. Armoede onder werkenden komt het vaakst voor bij mensen zonder diploma, vrouwen, eenoudergezinnen en grote gezinnen. De kwaliteit van werk en de hoogte van het salaris zijn niet de enige factoren die een rol spelen in armoede onder werkenden; de gezinssituatie en -samenstelling, in combinatie met de kosten en de beperkingen die daarmee samenhangen, wegen ook door.

Armoedebestrijding is in de eerste plaats een nationale bevoegdheid. De Europese Unie (EU) ondersteunt de maatregelen van de EU-landen op dit gebied en vult ze aan. Via de Europese pijler van sociale rechten wordt bevestigd dat werknemers recht hebben op een eerlijk loon waarmee zij een fatsoenlijke levensstandaard kunnen genieten. Om dat te garanderen, heeft de EU regels vastgesteld over loontransparantie en voor regelmatige aanpassingen van het nationale minimumloon in de landen waar dat bestaat. Tegelijkertijd zet ze zich in om loonongelijkheid te verminderen, en vaste, hoogwaardige banen en volwassenenonderwijs te bevorderen. Daarnaast biedt de EU richtsnoeren voor sociaal beleid in de EU-landen om de levensomstandigheden van kinderen in huishoudens met een laag inkomen te verbeteren en ervoor te zorgen dat jongeren jonger dan dertig jaar een goede start kunnen maken op de arbeidsmarkt.